"เออ... หมาบ้านท้ายซอยไม่อยู่แล้วนะ"
ไม่ต้องบอกพิกัดที่ชัดเจนไปมากกว่านี้ ไม่ต้องบอกว่าหมาตัวไหน เราก็พอเดาออก
(บ้านเป็นทาวน์เฮาส์ค่ะ แล้วบ้านท้ายซอยทั้งสองหลังก็เลี้ยงหมาทั้งคู่)
เจ้าหมาตัวที่ว่า... เราไม่เคยเห็นเจ้าของปล่อยให้ออกมาเดินเล่นนอกบ้าน เวลาที่เราจูงหมาที่บ้านไปเยี่ยมเยียนหมาเพื่อนบ้าน ก็จะเจอเจ้าตัวนี้นอนเซื่องๆ หน้าตามอมแมม ด้วยแววตาไม่มีความสุขอยู่ในรั้วบ้าน
"ม้าเห็นหลังๆ ไม่ค่อยได้ยินเสียงมันร้อง (ร้องเพราะถูกเจ้าของตี) เลยไปถามป้าเวียง (ป้าอยู่บ้านตรงข้ามกับน้องหมาตาเศร้า) ป้าแกบอกมันไปสวรรค์แล้ว ไปดีแล้ว"
แต่เหตุให้น่าหดหู่มันไม่ด้อยู่ที่น้องหมาตายหรอกค่ะ
ที่น่าหดหู่มาจาก...
เจ้าของเขาไม่ให้ข้าว ไม่ให้น้ำ ปล่อยให้มันค่อยๆ อดตายไปเอง
ได้ยินครั้งแรกได้แต่อึ้ง อึ้ง และอึ้ง
และ (เกือบ) แช่งเขาไปแล้ว
แต่มาคิดได้ว่า ไม่ต้องไปแช่งเขาหรอก
สิ่งที่เขาทำ เราว่าสักวันเขาคงได้รับสิ่งที่เขาทำไว้ตอบแทน
ไม่เข้าใจเหมือนกัน จะเลี้ยง จะเอาเขามาอยู่ด้วยทำไม
ในเมื่อคุณไม่พร้อมที่จะดูแลเขา
เรียกว่า... ไม่มีให้เขาแม้แต่ความรัก
หลับให้สบายนะมอมแมม (ไม่แน่ใจว่าน้องหมาตัวนั้นชื่ออะไร แต่จากสภาพที่เราเคยเห็น ชื่อมอมแมมเหมาะกับเขามาก และเรียกด้วยชื่อนั้นมาตลอด)
เริ่มรักเมื่อตอนแรกเจอ เธอจับจองตัวฉัน กลิ่นนั้นยังจำไม่เคยจาง
คอยเอาใจ อภัยให้ทุกอย่าง จับจูงร่วมทาง ให้ฉันวิ่งเคียงข้างไป
แต่แล้วเมื่อวันนั้นมา เธอกลับพาตัวฉัน ปลอ่ยฉันตรงมุมไม่คุ้นเคย
สั่งให้รอ ก็รออยู่เฉย ๆ แม้วันล่วงเลย ไม่เคยไปจากตรงนั้น
รอคนที่ทิ้งฉันกลางทาง รอคนที่รักอย่างภักดี
รอเธออยู่ตรงนี้ เพราะฉันไม่มีใจเหลือไปให้ใคร
อย่าเลย อย่าทิ้งฉันกลางทาง อย่าเลยอย่ารักเพียงพักเดียว
อย่าทำให้ฉันต้องคอยเหลียว คอยมองหา อย่าเลย
ยังห่วงหา ยังคงรออยู่ตรงนี้ เพราะใจที่มียังคิดถึงคนที่เลี้ยงดูมา
เฝ้าตามหา เพราะไม่เคยจะรู้ว่า คนที่รักตลอด จะไม่เลี้ยงตลอด จะไม่กอดฉันตลอดไป
(เพลง อย่าทิ้งฉันกลางทาง จากละคร น้องใหม่ร้ายบริสุทธิ์)
