เราเจอกันหน้าโลตัส บางกะปิ เรากับเพื่อนในฐานะผู้โดยสาร และแน่นอน.. เขาในฐานะคนขับแท็กซี่
แวบแรกที่เห็น ไม่นึกว่าจะเป็นคนขับแท็กซี่ นี่มัน ธีรยุทธ บุญมี ชัดๆ
ผู้ชายวัยสามสิบต้นๆ กับเสื้อกั๊ก กับบุคลิกที่ดูดีกว่าแท็กซี่ที่เคยเจอมา
ทันทีที่หย่อนก้นลงนั่ง หูก็ได้ยินเสียงการรายงานสดสถานการณ์ประท้วงหน้าทำเนียบของเหล่าพันธมิตร
จับใจความได้ประมาณว่า... วันนี้นักศีกษารามฯ ที่เดินเท้ากันไปประท้วงที่บ้านท่านนายกฯ โดนมือมืดยิง คนเลยไปประท้วงกันที่ สน.ลาดพร้าว ให้จับตัวคนร้ายมาลงโทษ
“เฮ้ย อย่างนี้ไม่ได้แล้ว” พี่แกเอ่ยขึ้น ขณะที่เสียงวิทยุในรถยังดังอยู่
“ปิดนะ ฟังแล้วมันบาดหัวใจ” ชักแหม่งๆ
“เดี๋ยวผมขอวนรถไปดูตรง สน.ลาดพร้าว หน่อยนะ เสร็จแล้วเดี๋ยวผมขึ้นสะพานให้” ประโยคข้างต้นเป็นเหมือนแค่ประโยคบอกเล่า ไม่ต้องฟังคำตอบใดๆ แกก็เลี้ยวรถไปที่หมาย
ดู่... ดู๊... ดู ดูเธอทำ
หน้า สน. ลาดพร้าว รถมากมาย
ตำรวจยืนคุมถานการณ์มากมาย
หน่วยกู้ภัยยืนโบกรถมากมาย
และคนมากมาย.... (ทั้งผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง และไทยมุง)
ครืด... แป๊กๆๆๆๆ
เสียงแรก เสียงไขกระจกรถ
เสียงที่สอง เสียงอุกรณ์ทำให่เกิดเสียง เป็นรูปมือสีชมพู-น้ำเงิน พบเห็นได้ในการชุมนุมของพันธมิตร
ภาพที่เห็น เป็นภาพพี่โชเฟอร์เอามือที่ว่านั้นโบกไปโบกมานอกรถในระหว่างทางที่ผ่านหน้าโรงพัก
ดู่... ดู๊... ดู ดูเธอทำ
“เนี่ย โบกอย่างนี้พันธมิตรเขารู้กัน เราพวกเดียวกัน”
“วันที่พันธมิตรบุก บชน. ผมก็อยู่นะ บลาๆๆๆๆๆ” พี่แกพูดไม่มีหยุด แรกๆ ก็พอเออออไปด้วย เพราะนานๆ ทีจะเจอะแท็กซี่ที่ไม่เป็นพวกทักษิณ แต่ดูท่าพี่แกยังไม่หยุดง่ายๆ เลยเอาลูกนิ่งเข้าสู้ พี่เลยเปลี่ยน topic
พอเริ่มเปลี่ยนประเด็น ก็เริ่มเห็นเขม่าติดที่หูพี่แก เพื่อนเราที่ตกเป็นเหยื่อเริ่มเงียบลงๆ
จนสุดท้ายทีเด็ด... ควักมือถือขึ้นมายื่นให้เพื่อนเรา
“กดเบอร์โทร.ให้หน่อย เลขตั้งสิบหลัก ผมจำไม่ไหว เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้”
ดู่... ดู๊... ดู ดูเธอทำ
ล่าสุด... มือถือเพื่อนเราดังขึ้นมา เบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์ 02 เห็นแต่เบอร์ก็พอรู้ว่าปลายสายคือใคร
ดู่... ดู๊... ดู ดูเธอทำ
