ความพยายามแบบบ้า-บ้าที่ว่า
พูดอีกอย่างก็คงเรียกว่า… ‘ความดันทุรัง’ นั่นแล
มันมีในตัวเราแบบเต็มเปี่ยม
ไม่ว่าจะเป็น…
โบกรถตู้แล้วรถตู้มันไม่ยอมเข้าป้าย… ได้… งั้นชั้นจะรอขึ้นรถตู้คันต่อไปก็ได้
ทั้งที่ตอนนั้นก็สายโด่ง แถมนานๆ รถตู้สายนี้จะมาที
ความพยายามอย่างบ้า-บ้า ก็บัะงเกิด
รถเมล์มา… ไม่ขึ้น
คันแล้วคันเล่า
ผ่าานไปเฉียดครึ่งชั่วโมง ได้ขึ้นรถตู้สมใจ
ส-บ-า-ย-ใ-จ
ไม่ว่าจะเป็น…
นั่งรอรถเมล์สาย 168 อยู่ที่อนุสาวรีย์ตอนสี่ทุ่มนิดๆ
ท่ามกลางอากหาศเย็นๆ นิด บวกกับอาการป่วยกระเสาะกระแสะ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป… ยังไม่มีรถ
เอานา… เดี๋ยวมันก็มา
จะไม่แท็กซี่เด็ดขาด
ชั่วโมมงผ่านไป
ไม่มีวี่แวว
โอ๊ะ… รถสายนี้ไปได้ แต่ค่ารถแพงกว่าหน่อย
ไม่เอา ฉันจะไป 168
รอ… รอ… รอ…
สองชั่วโมงครึ่งผ่านไป
เพื่อนร่วมชะตากรรมผลัดเปลี่ยนหน้ากันไปเรื่อย
แต่อิฉันยังอยู่ที่เดิม
คุณป้าที่มาหย่อนก้นนั่งข้างๆ ชวนคุย
เลยได้รู้ว่าอิฉันนั่งรอมาหลักสองชั่วโมง
ถ้าป้าเป็นหนู ป้าไปตั้งแต่ชั่วโมงแรกแล้วล่ะ
เอ่อ…
ผลสรุปสุดท้าย
รถไม่มา หันมาพึ่งแท็กซี่ จนได้
รุ่งเช้าไข้กลับ
ไม่น่าเล้ย…
